Marton Tarnów

Sobota, 10 lipca 2010 · dodano: 10.07.2010 | Komentarze 4

Pierwszy maraton od dawna, który przejechałam z prawdziwą przyjemnością i do tego bez nerwów, a na metę nie przyjechałam wyrypana. Bike Maraton to nie mój cykl, nie robię tu generalki, i dlatego też podeszłam do tego startu z zupełnym luzem. Nawet nie sprawdziłam konkurentek. Przydzielono mi trzeci sektor (sędzia pozytywnie ustosunkował sie do mojej prośby o przydzielenie sektora - w rzeczywistości należał mi się ostatni; trzeci sektor to najwyższy, z jakiego mogą startować zawodniczki K3 mega). Stojąc sektorze zupełnie nie czuję stresu. Czuję tylko, jak słońce coraz mocniej przypieka. Start i każdy sektor rusza co około 30 sekund - tak to jest u Grabka zorganizowane. Po chwili ruszamy. Trasa zaczyna się asfaltem i lekkim podjazdem. Potem płytki jakieś czy kostka - Iza mówi mi za plecami: Paulina zmień na młynek... Zmieniam, bo za chwilę rzeczywiście ostrzej pod górę. Iza mnie minęła. Jedziemy cały czas w słońcu. To będzie na prawdę gorący dzień. Mijają mnie jakieś dziewczyny a ja zupełnie nie czuję parcia, żeby je godnić. Mija mnie Kasia P. - życzę jej powodzenia, bo wiem, że może jej się przydać, po jej ostatnich kontuzjach i problemach z plecami.
Cały czas to słońce i cały czas otwarta przestrzeń bez cienia. Naprawdę grzeje. Kiedy wjechaliśmy do lasu poczułam ogromną ulgę. Minęłam Darię wcześniej jeszcze Anie T. i parę nieznanych mi dziewczyn. Jechało mi się coraz lepiej. Zaczął się dosyć spokojny podjazd pod Brzankę chyba. Na szczycie bufet i leję wodę do bidonu. W camelu coś jeszcze mam, ale mam wrażenie, że ten słodki izotonik nie gasi wcale pragnienia. Nie dobrze już mi sie robi od tej słodyczy. Potem zresztą dopijam camela i prawie cały bidon. Mijam jeszcze jakiąś dziewczynę (z K1 bodajże). Mknę spokojnie do mety. Na ostatnich km fajny odcinek w lasku. Meta. :)) Nie czuję bólu głowy - jak to jest zazwyczaj, nie chce mi sie płakać ;) (a to standard po starcie u Golonki), rzucam się na jedzenie (po maratonch najczęściej chce mi się bardziej wymiotować, niż jeść).Spotykam kolegów i miło sobie gadamy. Czekam na Kasię i zastanawiam się, jak jej pójdzie to giga, czy plecy wytrzymają, albo czy ona wytrzyma ich ból. Po 5 godz. 24 min. przyjeżdża.
Patrzymy na wyniki - ona 1 w K2, ja 1 w K3 na mega i 2 w K open mega :))). Bardzo się cieszę. Maraton, który kosztował mnie tak niewiele, a sukcesik całkiem, całkiem... :)